Poppen, maskers en gezichten van 19 september tot 23 november 2006
Een stekkerdoos, wolken in de lucht, twee oogjes ergens op geplakt en een gezichtje is snel gesuggereerd. Een levenloos voorwerp wordt maar al te graag tot leven gewekt en emoties toebedeeld. Walt Disney maakt er in zijn films altijd dankbaar gebruik van; bomen, planten en dieren communiceren alsof het volwassen mensen met emoties zijn. Wouter van Riessen (1967) past dit principe toe in zijn schilderijen, tekeningen en zeefdrukken. Hij beeldt zich af als pop en/of poppenspeler, waarbij hij het liefst in de rol kruipt van Pinokkio. Wie kent het verhaal niet van de houten pop die zich als mens vermomt en door zijn leugens een steeds langere neus krijgt. Maar Pinokkio op schoot van een poppenspeler kan ook makkelijk herkend worden als het klassieke beeld van een piëta - Maria met haar overleden zoon Christus - een tafereel dat in de Westerse kunstgeschiedenis oneindig is verbeeld. Al van Riessens werken zijn zelfportretten, die zijn fascinatie laten zien voor het vage gebied tussen fantasie en werkelijkheid. Wanneer wordt een pop een mens of andersom? Van Riessen speelt ermee, zijn maskers worden levendig door de ogen erachter, een handpop komt tot leven als ermee gespeeld wordt. Archetypische beelden en iconen worden al eeuwen gebruikt om een waar of niet waar verhaal te vertellen. De huidige beeldcultuur maakt daar nog steeds gretig gebruik van. Met zijn stripachtige, makkelijk leesbare zelfportretten reageert van Riessen er kritisch op.
