“Het lijkt hier wel een hotel!” Ria Aartse Tuijn (79) heeft haar intrek genomen in een van de zes kamers in de Wijkkliniek. “Geen straf hoor.” Een dag geleden viel Ria van de trap. “Zo op de plavuizen vloer. Ik heb nog nooit zoveel bloed gezien. Maar ik had niet alleen een fikse hoofdwond en een pijnlijke enkel, ik was ook behoorlijk in de war. Zo sprak ik mijn man aan in het Frans – we waren net terug van een vakantie in de Bourgogne.”
Koekoek
Ria belandde op de spoedeisende hulp van de AMC-locatie. “Lag ik daar ineens op een brancard in een grote hal. Het was zo druk om me heen, een komen en gaan van artsen en patiënten, het leek de Kalverstraat wel. Vervolgens werd ik van hot naar her gesleept, scan van mijn hoofd op de ene afdeling, foto van mijn voet op een andere. Al die prikkels, het maakte me alleen maar verwarder. Tegen mijn man begon ik nog over de boodschappen, koekoek.”
Nadat ze grondig onderzocht was, werd in samenspraak met de geriater besloten om Ria naar de Wijkkliniek te verplaatsen. “Eenmaal in de kliniek, in alle rust op mijn eigen kamer, ging het al snel een stuk beter. Ik was ook meteen weer bij de pinken”, vertelt ze opgewekt en helder, terwijl ze met een boek in de hand in haar eigen zithoek aan een kop thee nipt. Giechelt: “Het voelt nu bijna alsof ik op vakantie ben.” Ze moet vanavond nog wel wat oefeningen doen. “Huiswerk van de fysiotherapeut die hier gisteren langskwam. Dagen in bed liggen is er hier niet bij.” En morgen mag ze alweer naar huis. “Helaas… haha.”
‘Mini-ouderenziekenhuis’
Oudere patiënten zoals Ria, die zich melden op de spoedeisende hulp van de AMC-locatie van Amsterdam UMC, kunnen sinds juni worden opgenomen in de Wijkkliniek, een initiatief van het AMC, zorginstelling Cordaan en zorgverzekeraar Zilveren Kruis. In dit ‘mini-ouderenziekenhuis’ in Amsterdam Zuid-Oost staat een ding centraal: wat heeft iemand nodig om straks thuis weer te functioneren? Die aandacht moet zich uitbetalen in harde cijfers: 20 procent minder bezoeken aan de spoedeisende hulp bijvoorbeeld en een kwart minder heropnames in het ziekenhuis. Geriater Irene Oudejans, die er vanaf de start in juni bij was: “Over die cijfers kan ik nu nog niet zoveel zeggen. Maar wat ik al wel durf te stellen: de Wijkkliniek werkt.”
“Wat ik zo verrassend vind, is dat we hier nog geen enkele patiënt hebben gehad die echt verward is geweest”, vertelt ze. “Terwijl we toch regelmatig mensen met een ziektebeeld opnemen waarvan ik denk: die gaat zeker een delier krijgen. Patiënten met een longontsteking bijvoorbeeld of uitdrogingsverschijnselen. Toen ik nog in het ziekenhuis werkte, was een delier in die gevallen eerder regel dan uitzondering.” Haar verklaring voor die positieve uitkomst in de Wijkkliniek? “Dat komt puur door de rust, de aandacht en de focus op het weer in beweging krijgen van de patiënt. Dat geloof ik echt.”
Belletje
Laatst werd Oudejans nog gebeld door een voormalig patiënt die binnen was gekomen met een ernstige longontsteking maar zijn leven thuis inmiddels weer zelfstandig heeft opgepakt. “Gewoon om me te vertellen dat het goed met hem ging. En of ik ons team de groeten wilde doen. Zo’n belletje heb ik nog niet eerder in mijn carrière gehad. Dat zegt ook wel wat over de zorg in de Wijkkliniek.”
Hoofdverpleegkundige Gwenda Veenboer, gedetacheerd vanuit de AMC-locatie, ziet eveneens dat het verblijf in de Wijkkliniek de patiënten goed doet. “Geen vier man op een kamer en de zorg rondom het bed, maar mensen zo snel mogelijk activeren. Dat heeft er bijvoorbeeld al toe geleid dat ik hier nog geen enkele doorligwond heb behandeld. Iets wat in het ziekenhuis toch een veelvoorkomende complicatie is. Ook opvallend”, zo besluit ze, “als ik in de Wijkkliniek ben, hoor ik de vogeltjes fluiten in plaats van de monitoren piepen.”
Tekst: Sophie Verschoor
Foto's: Cordaan
