Het is geen toeval, maar ook geen opzet: de nichten Yocarini werken alle drie in het Amsterdam UMC, locatie AMC. Onafhankelijk van elkaar hebben ze zorgvuldig hun eigen afweging gemaakt en voor dit ziekenhuis gekozen. Een klein portret van een familie in de zorg.

Signe, Niki en Xenia Yocarini zijn in het AMC tamelijke nieuwkomers. Signe (37) is sinds anderhalf jaar unit manager op de OK-afdeling. Niki is 26 en in september begonnen als leerling bij anesthesie. Xenia is met haar 24 jaar onderzoeksverpleegkundige bij IBD (chronische darmziekten). Ook zij werkt sinds 1 september in het AMC.
Hun bijzondere achternaam danken ze aan de Griekse familie waaruit ze voortkomen. Hun overgrootvader emigreerde naar Nederland. Niki en Xenia zijn zussen, Signe is hun oudere nicht. Hun vaders zijn broers, afkomstig uit een gezin met zeven kinderen.

Maatschappelijke stage

Xenia: "Dat Niki en ik in de zorg zijn gaan werken, is in feite te danken aan Signe. Ze heeft ons allebei een keer meegenomen naar haar werk, in het kader van zo’n maatschappelijke stage die verplicht was op de middelbare school. Toen hebben we een dagje meegelopen op de OK."

Voor Signe (spreek uit: Siene) is het AMC haar vijfde werkplek, eerder werkte ze in vier andere ziekenhuizen. "Toen ik op de middelbare school zat, dacht ik maar één ding: ik ga niet in de zorg. Daarom ben ik eerst marketing en management gaan studeren. Maar tegen alle verwachtingen in ben ik uiteindelijk toch in de zorg terechtgekomen, en dan vooral op de OK. De dynamiek op de OK, de snelheid, de technische kant ervan trekken mij aan. En nee: ik vind veel bloed niet eng, hahaha!"

Van links naar rechts: Signe, Xenia en Niki
Van links naar rechts: Signe, Xenia en Niki

Niki: "Ik had geen zin had in een baan waarbij ik de hele dag achter een computer zou moeten zitten. En de zorg leek me prettig werk. Hiervóór heb ik twee jaar gewerkt als ergotherapeut."

Signe stuurt de operatieassistenten aan op de klinische OK. ‘Ik wilde heel graag als leidinggevende in een academisch ziekenhuis werken en het AMC heeft landelijk een goede naam. Ik houd me bezig met personele aansturing en met beleid. Ik sta niet meer aan de operatietafel en dat mis ik soms wel."

Academisch ziekenhuis

Niki: "Ik werk graag in een academisch ziekenhuis omdat je hier meer leert. Ik ben in september begonnen met de driejarige opleiding. Moet nog veel naar school en ben nog weinig op de OK geweest. Vanaf 1 januari wordt dat anders: dan begin ik in de praktijk. Vanaf dan lopen theorie en praktijk parallel."

Xenia: "Als IBD verpleegkundige zorgpadmanager volg ik patiënten zo goed mogelijk volgens het uitgestippelde zorgpad. Als onderzoeksverpleegkundige ondersteun ik twee onderzoekers. Een daarvan beheert de biobank. Daarvoor verwerk ik bloed; en ik ben bij kijkonderzoeken - scopieën - van de darm om biopten uit het weefsel van de darm te verkrijgen. De andere onderzoeker help ik voornamelijk met het verwerken van data in een databank voor onderzoek.
"Belangrijk voor mij is dat ik nu in de grootste IBD-kliniek van Europa werk. In principe ben ik aangenomen voor de duur van het project. Maar ik vind het een heel fijn ziekenhuis, ik wil graag langer blijven. Ik wil een opleiding gaan volgen voor verpleegkundespecialist."

Op de vraag of de drie nichten elkaar in het ziekenhuis vaak tegenkomen zegt Niki: "Signe en ik wel, wij werken op dezelfde afdeling." Signe: "De OK zit achter gesloten deuren, daar mag je zonder autorisatie niet naar binnen. Xenia zien we dus niet zo vaak, met haar maken we lunchafspraken."

Privé en werk scheiden

Hoe vinden ze het om alle drie in het AMC te werken? Signe: "Dat gaat goed omdat we niet onder elkaar hoeven te werken. Niki en ik werken wel op dezelfde afdeling, maar ik heb niks over haar te vertellen, ik ben niet haar leidinggevende. Dat zou ik ook niet willen. Ik wil niet dat privé en werk door elkaar heen gaan lopen. Professioneel moet professioneel blijven.
"Ik vind het leuk dat mijn nichtjes hier zijn komen werken,"zegt Signe, "Wij lopen als familie niet echt de deur plat bij elkaar, en nu zien we elkaar vaker. Wat dat betreft heeft het AMC ons dichter bij elkaar gebracht."

Dat werken in de zorg de familie Yocarini in het bloed zit, ontkennen ze ten stelligste. ‘Nee, helemaal niet!’ zegt Niki. ‘Onze familie zit in de sales, ze zijn technisch, het zijn ondernemers met eigen bedrijven. Maar wij houden wel veel van dit werk.’

Tekst: Mieke Zijlmans
Foto: Elmer Bets