Sherida Hossenbux is een opvallende en vooral goedlachse verschijning. Ze begon als voedingsassistente voor volwassenen, maar maakte op eigen verzoek al snel de overstap naar het Emma Kinderziekenhuis. Eenmaal werkzaam in het Emma, wist zij meteen: hier wil ik blijven. Zij werkte toen inmiddels 4 jaar in de AMC-locatie: eerst als ‘gewone’ uitzendkracht, vervolgens als flexibele oproepkracht en uiteindelijk dankzij haar aanstekelijke enthousiasme en professionaliteit, op basis van een vaste aanstelling.
Herstel
Als moeder van drie kinderen en oma van twee kleinkinderen weet Sherida als geen ander hoe lastig het soms kan zijn voor een ouder, wanneer je kind zich niet lekker voelt, maar het toch voldoende - en soms aangepaste - voeding moet krijgen. Deze kennis helpt haar om haar werk zo goed mogelijk te verrichten. De juiste voeding helpt bij het herstel van het kind en daar wordt heel secuur mee om gegaan. Niets gebeurt op de automatische piloot. Als je je bewust bent van de zorgbehoefte van het kind en de ouders, kom je al een heel eind.
Persoonlijk contact
Sherida maakt deel uit van een speciaal team, dat zorg draagt voor het kind en het gezin waartoe het behoort. Een team waarin het kind, de ouders, broertjes, zusjes, diëtisten, voedingsassistenten en de medische staf allemaal een belangrijke rol spelen. Maar als zij met haar voedingskar op stap gaat langs de kamers, is zij toch het liefst 1 op 1 bezig met ‘haar’ kinderen.
"Van nagenoeg ieder kind ken ik precies de voedingsvoorkeuren of het dieet uit mijn hoofd. Daar ben ik best trots op. Ik geniet er het meeste van als ik een kind dat ziek is, zie opleven door mijn komst. Soms volstaat een simpele boterham, een andere keer een pannenkoek of iets anders lekkers. Maar bijna altijd gaat het om het persoonlijke contact. Gewoon het kind opvrolijken met een lekker hapje, een grapje en een praatje. Daar word ik zelf ook erg gelukkig van."
Speciale band
"Soms krijg je een speciale band met de kinderen die hier verblijven. Dan is afscheid nemen best moeilijk. Een tijd geleden is een van mijn ‘Emma kindjes’ overgeplaatst naar het Prinses Maxima Centrum in Utrecht. Ik kon er niets aan doen, maar op de laatste dag dat hij bij ons verbleef en afscheid kwam nemen, rolden de tranen over mijn wangen. Dat was mij in de acht jaar dat ik in het Emma werk nog nooit eerder gebeurd. Ik zal nooit vergeten hoe hij mij heeft getroost en beloofde dat hij mij weer heel gauw zou komen opzoeken."
"Het is bijzonder dat een kind dat zo ziek is, zich bewust is van mijn emoties. En daar op zo'n pure manier mee omgaat. Dat is iets wat ik nooit van mijn leven zal vergeten. Alleen daarom al wil ik zo lang mogelijk hier blijven rondlopen. Onze kindjes maken werken in het Emma iedere dag weer tot iets bijzonders. Ik ben dan ook ontzettend trots dat ik dit werk kan doen."
Tekst en foto: Ricardo Wijngaarde
