“Tijdens de introductiedag voor nieuwe medewerkers van Amsterdam UMC kwam ter sprake dat ik hier geboren ben.” Nina van der Tol (1996) werkt sinds deze maand op de AMC-locatie. Aanvankelijk vond ze dat niet eens bijzonder: haar ouders hebben haar natuurlijk allang verteld dat zij in het Emma Kinderziekenhuis van het AMC geboren is. Maar als ze er eens rustig over nadenkt, is het inderdaad wel een gekke samenloop van omstandigheden dat ze er nu dagelijks rondloopt. Van der Tol is afgestudeerd HBO-verpleegkundige en werkt op F7 Noord. Daar zitten de specialismen nierziekten, niertransplantatie en de afdeling acute opname van interne geneeskunde.
Het spande erom
Haar werkplek is een steenworp verwijderd van de locatie waar haar leven begon. 32 weken zwanger was haar moeder toen de weeën begonnen: veel te vroeg. “Geen idee waarom, tot dan toe ging alles goed”, vertelt Van der Tol. Vanuit woonplaats Hillegom was het AMC het dichtstbijzijnde academische ziekenhuis. “Ik heb na mijn geboorte vijf dagen op de intensive care van Neonatologie gelegen. Mijn longen waren niet volgroeid en functioneerden niet goed. Redt ze het, of redt ze het niet, was de vraag. Het spande er echt om. Raar idee, eigenlijk! Ik lag aan de beademing en kreeg medicatie om mijn longen verder te laten ‘rijpen’. Omdat de slang van de beademing in mijn keel zat huilde ik zonder geluid te maken. Ik werd scherp in de gaten gehouden: constant beademen is niet goed voor een baby.”
Dagboekje
“Mijn vader beschrijft de IC Neonatologie in die tijd als een intense afdeling, met zorgzame, lieve mensen. En met heel veel technologie en apparatuur om dat piepkleine kind heen, natuurlijk. Mijn ouders waren er 24 uur per dag welkom, mijn moeder ging alleen naar huis om schone kleren te halen. Een verpleegkundige hield voor mijn ouders een soort dagboekje bij waarin ze precies opschreef wat er met me gebeurde en hoe het met me ging. Ze plakte er foto’s en plaatjes in.”
“Op dag 5 kwam een verpleegkundige de afdeling op en dacht: wat hóór ik toch?! Ze hoorde een schor geluid. Toen had ik de slang uit mijn keel getrokken… ik ademde zelf. En ik maakte voor het eerst geluid! Mijn ouders zeggen dat dat heel bijzonder was: ik was vijf dagen lang helemaal stil geweest.”
Van der Tol mocht daarop van de IC naar de couveuseafdeling. Daar heeft ze anderhalve week gelegen, tot ze werd overgebracht naar het Spaarne Gasthuis, een ‘normaal’ streekziekenhuis. Daar heeft ze nog zo’n zeven, acht weken gelegen voordat ze naar huis kon.
Belangrijk en bijzonder
Tot schrik van haar ouders kreeg het kind toen ze een jaar oud was opnieuw ademhalingsproblemen, plus een virus. Toen heeft ze opnieuw in het Emma Kinderziekenhuis gelegen: wanneer zo’n kind iets mankeert, neemt het academisch ziekenhuis dat bekend is met de geschiedenis het voor de zekerheid zelf op.
“In mijn jeugd hadden we het er niet vaak meer over, hoewel die episode voor mijn ouders wel belangrijk en bijzonder bleef. Maar nu ik hier aan de slag ga, komt het hele verhaal toch weer boven. Mijn vader zei: ‘Ik zie ons daar nóg zitten, 23 jaar geleden; en nu gaat ze er werken!’”
Van der Tol heeft tijdens haar studie gewerkt op de afdeling Vaatchirurgie van het Spaarne Gasthuis in Haarlem Zuid, en op Oncologie in het Erasmus MC in Rotterdam. “Toen ik begon met mijn opleiding, dacht ik dat ik Spoedeisende Hulp verpleegkundige wilde worden en dat ik met hart, longen en hersenen wilde werken. Maar ik kwam er al snel achter dat mijn interesse daar helemaal niet ligt. Ik vind ziektebeelden bij interne geneeskunde interessanter, zeker in een academische context. Specifiek niertransplantatie en nieraandoeningen. En daar zit dat element ‘spoed’ vanzelf in: als er een donornier beschikbaar komt, moet die binnen 24 uur geplaatst worden. Ik ben zelfs al bij een niertransplantatie aanwezig geweest. Uiterst leerzaam, hier werken.”
Tekst: Mieke Zijlmans
Foto: Elmer Bets
