Wat doet een familiebegeleider?
“Familieleden die hier op de IC/MC komen, zijn vaak radeloos. Het is enorm stressvol als je naaste hier belandt. Ik probeer de families zoveel mogelijk te ondersteunen en zorg voor sociale, emotionele en praktische opvang. Ik help ze bij het verwerken van hun verdriet, angst en spanningen, maar ook bijvoorbeeld bij het regelen van een noodpaspoort, een plek in het Gastenverblijf of eten in het restaurant. Verder bereid ik kinderen voor op hun bezoek aan de IC en ik kan nazorg bieden als de patiënt weer thuis is. Maar het komt ook voor dat ik families help met het organiseren van een uitvaart.”
Wat is het mooiste aan je werk?
“Het betrekken van familie is erg belangrijk. Het is aantoonbaar goed voor de patiënten. Het werk is heel gevarieerd, ik heb een prachtig en dankbaar vak. Kijk maar naar alle kaarten en bedankjes die hier aan de muur hangen. Wat me het meest is bijgebleven, is een trouwerij. Meneer zou gaan overlijden en wilde dat alles goed geregeld zou zijn voor zijn vrouw. Daarom wilden ze graag trouwen. Ik heb veel voor ze georganiseerd, tot en met de bloemen. En ik mocht hun getuige zijn, dat was mooi.”
Familiebegeleider is een niet-alledaags vak, je bent ook de enige in heel Amsterdam UMC. Waarom heb je hiervoor gekozen?
“Ik heb 22 jaar in de sociaal-culturele sector gewerkt, maar wilde meer verdieping. Ik wilde heel graag in een ziekenhuis aan de slag, daarom werkte ik als vrijwilliger in het ziekenhuis van Volendam. Daarnaast volgde ik nog een opleiding. Terwijl ik hier nog mee bezig was, zag ik een vacature voor een familiebegeleider op de IC van VUmc. De baan was op mijn lijf geschreven en zo begon ik 11 jaar geleden met het begeleiden van families. Dat doe ik niet helemaal in mijn eentje natuurlijk, want zonder de hulp van alle artsen en verpleegkundigen zou ik mijn werk niet kunnen doen. Ik ben nu 64, werk nog een paar jaar tot mijn pensioen. Ik zou in die periode graag nog wat mensen opleiden tot familiebegeleider. Anders hebben we hier straks niemand meer en dat zou zonde zijn!”
Tekst: Annemarie Burgers
Foto: Martijn Gijsbertsen
