Digdem Özer Etik is net haar laatste week ingegaan bij het Motiliteitscentrum – half februari. De Turkse gastro-enteroloog (maag-, darm-, leverarts) keek twee maanden lang mee bij onderzoeken aan de slokdarm. Bij het Motiliteitscentrum komen patiënten die problemen hebben met het doorslikken van voedsel of met het terugstromen van maagzuur. Door middel van een slangetje dat via de neus tot in de slokdarm wordt geschoven, kan de arts de activiteit van de slokdarm meten om te zien of deze naar behoren functioneert. Özer Etik is vooral geïnteresseerd in een techniek die manometrie heet, daarbij worden drukmetingen uitgevoerd. Daarnaast kijkt ze mee bij een test die meet hoe vaak maaginhoud terug de slokdarm in stroomt en hoe lang die daar aanwezig blijft. Ook woont ze af en toe een endoscopie bij.
Wat niet wil zeggen dat de technieken nieuw zijn voor de charmante gastro-enteroloog. In Turkije gebruiken ze deze ook. “Ik ken de procedures en heb de vaardigheid om ze uit te voeren. Maar hier kan ik veel bijleren. Amsterdam UMC loopt voorop in de toepassing van dit soort technieken. Eén van jullie artsen schreef mee aan hét standaardwerk voor endosonografie (inwendige echo door middel van een endoscoop). En die heb ik hem hier zien uitvoeren. Geweldig!”
Motiverend
Het is precies de bedoeling: kennis verspreiden. “Al jaren delen we op deze manier onze kennis met de buitenwereld”, vertelt Arjan Bredenoord, hoogleraar Maag-, Darm- en Leverziekten, in het bijzonder Neurogastroenterologie en Motiliteit. “Er lopen hier altijd wel buitenlandse gasten rond. Wij vinden het leuk om dingen aan anderen uit te leggen – het is een van de redenen waarom ik in een universitair medisch centrum werk. Voor onze eigen medewerkers is het bovendien erg motiverend om te zien dat ze op een plek zitten waar het allemaal gebeurt.”
Twee jaar lang kreeg de afdeling van Bredenoord twaalf maag-, darm-, leverartsen uit verschillende Turkse ziekenhuizen over de vloer die elk om de beurt twee maanden in Amsterdam verbleven. Özer Etik is de laatste in de rij. De Turkse is verbonden aan de geneeskundefaculteit van de Başkent Universiteit in Ankara. Haar reis- en verblijfkosten zijn betaald door de Turkish Society of Gastroenterology (TSG), waar ze voor de stage moest solliciteren. De AMC-locatie van Amsterdam UMC werd door de voorzitter van de TSG uitgekozen als referentiecentrum, samen met Johns Hopkins in Boston.
Veertig tot vijftig per dag
Hoewel ze ook in een universiteitsziekenhuis werkt en dezelfde technieken en apparatuur gebruikt, zijn er de nodige verschillen met Amsterdam UMC. De gezondheidszorg bijvoorbeeld, is in Turkije anders ingericht. “In Nederland heb je een verwijzing nodig van je huisarts als je naar het ziekenhuis wil. Dat hoeft in Turkije niet, daar komen patiënten rechtstreeks naar ons toe. En we moeten aan elke patiënt – we zien er veertig tot vijftig per dag – even veel tijd besteden. Het maakt niet uit of het om een complexe ziekte gaat of om iets eenvoudigs. Van patiënten hier hoor ik weer hoe moeilijk het kan zijn om in Nederland een specialist te zien, soms komt die verwijzing vrij laat. Maar wat nou het beste systeem is? Dat weet ik niet.”
Fijne herinneringen
Terugblikkend constateert de Turkse arts: “Ik ben hier warm en vriendelijk ontvangen, in een sfeer waarin mensen open staan voor andere culturen. Daardoor voelde ik me erg welkom. Deze stage heeft mijn klinische carrière beslist verder geholpen. Waar ik werk, ligt de nadruk op klinische vaardigheden. Hier kon ik veel aandacht schenken aan analyse en interpretatie. Samen met verpleegkundige Jac. Oors besprak ik de meetresultaten. Hij is een vriendelijke, bescheiden man die mij veel heeft geleerd, zoals de fijne kneepjes van de technieken. Ik neem straks een hoop ervaring mee terug naar Turkije, samen met een wetenschappelijke manier van werken. Maar ook fijne herinneringen aan de mensen hier. Bovendien weet ik nu alles over Rembrandt, én kan ik fietsen zonder in de gracht te vallen.”
Tekst: Irene van Elzakker
Foto: Elmer Bets
